Dangh Sim Mbouj Doengh, Rumz Cix Naihhoz
Dangh Sim Mbouj Doengh, Rumz Cix Naihhoz《心若不动 风又奈何》[1][gaij | 编辑源代码]
Rumz naeuz de gyaez rong, yaek daz rong bae langh biengz.
风在追求叶子，承诺要带着叶子去看外面的精彩世界。
Rong mbouj rox yaek bae mbouj bae, cam faex.
叶子犹豫不决，征求树的意见。
Faex naeuz: Dangh mwngz mbouj bae, gou cix mbouj cuengq.
树说：你若不离，我便不弃。
Hoeng miz ngoenz ndeu, rong laemxsim riengz rumz bae youzlangh lo.
终有一天，叶子被风打动，于是选择随风漂泊。
Yaek bae mwhde, rong cam faex: Mwngz guhmaz mbouj hah gou?
离开的那一刻，它问树：你为什么不挽留我？
Faex ndaengndiengq dwk naeuz: Gwnz biengz mbouj gag mwngz mbaw rong dog bw.
树骄傲的说：世界上不只有你一片叶子。
Rong cam rumz: Mwngz gyaez gou gijmaz?
它问风：你为什么要追求我？
Rumz hansoh naeuz: Laj mbwn mbouj miz saek mbaw rong caeuq mwngz doxdoengz .
风真诚的回答：因为世界上没有相同的两片叶子。
Mbaw rong bak caem lo: Dwg faex mbouj rox gyaez, roxnaeuz dwg rumz naekcingz lai.
叶子沉默了：是树不懂得爱，还是风太执着。
Faex cam mbaw rong: Mwngz guhmaz yaek deuzbae?
树问叶子：你为什么要离开？
Mbaw rong angq naeuz: Gou ngah okrog bae youzlangh.
叶子开心的说：因为我想看看外面的世界。
Gizsaed, faex gyaezgyaez mbaw rong, heiqlau mbaw rong doekmuengh, de mbouj laeng mbouj hah.
事实上，树太爱叶子，为了满足叶子的愿望，它没有挽留。
Rumz cam mbaw rong: Mwngz riengz gou bae guhmaz?
风问叶子：你为什么要跟我走？
Mbaw rong aeng naeuz: Mwngz ndaej hawj gou loqsiengj, lij ndaej hawj gou rimzhoz dem.
叶子欣喜地说：因为你给了我幻想，并能满足我。
Hoeng mbaw rong haeujsim cimyawj biengzdeih mwh de, rumz gwx lo, mbaw rong doek roengz namh daeuj, dangqnaj hai daeuj gyaq ci ndeu, gyaenxgyag mbaw rong soiqsab lo.
当叶子好奇的看着世界时，风停了，于是叶子飘落在地上，迎面而来的一辆汽车，把叶子压碎了。
Faex siengsim dangqmaz, de langxdangh mij hah mbaw rong youq, mij gojdawz mbaw rong maenh dwk.
树很伤心，他后悔自己没有挽留叶子，没有紧紧的拽着叶子。
Rumz laebdaeb boq dwk,de mij siengsim saekdi, aenvih gou hawj mwngz rimhoz le, mwngz caemh yaek hawj gou ngamjeiq, mizseiz lij yaek lai gvaq gou cij ndaej.
风继续吹着，它丝毫没有伤感，因为我满足了你，你也必须付出与之相等，甚至更高的代价。
Dwg rong caen mbouj rox insik, roxnaeuz dwg rumz laihcingz lai.
是叶子太不懂得珍惜，还是风太无情。
Raeuz cungj dwg yienghneix, cungj yaek deq daengz gvaqbae haujlai nanz le, cungj yaek deq daengz daemlaemz caenhbouh le, cij rox gij doxgaiq raeuz gag gvenggvak bae de, ngoenzlaeng ngoenznaj, dai cungj ra mbouj dauq dem lo.
我们都是这样，总要等到过了很久，总要等到退无可退，才知道我们曾亲手舍弃的东西，在后来的日子里，再也遇不到了。
Daegdenz Ranzcung 2018/05/05 hoizcuengh